start of something good

Het reis avontuur is voor mij nu officieel begonnen, want we hebben Santiago verlaten en zijn met de bus op weg naar Pisco. "We" houdt nu 3 mensen in: Shawn, Franco en mezelf. Franco is een Chileense jongen die spontaan besloot om met ons mee te gaan, wat echt super relaxt is want hij kent dit continent behoorlijk goed en weet alle toffe plekken om naar toe te gaan.
Zijn 1ste aanbeveling was Pisco, het dorp wat vernoemd is naar het drankje waar we veel avonden plezier mee hebben gehad. Het gekke van Pisco is dat je er heel snel dronken van wordt, maar de volgende ochtend heb je geen kater of wat dan ook. Raar maar waar..Wat er verder in het dorp te doen is weet ik nog niet precies, maar de naam beloofd wat leuks!

Verder heb ik mijn laatse week relaxt en enigszins cultureel in Santiago doorgebracht. Ik kan attracties als "Plaza de armas" en "coffee with legs" van mijn toeristische checklist afstrepen.
Het " coffee with legs" gedeelte houdt in dat schaars geklede dames je een veelte duur kopje koffie aanbieden, maar ik was eigenlijk vooral onder de indruk van een museum genaamd "museo la memoria". Daar laten ze van alles zien over de tijd dat Pinochet aan de macht was en al zijn Hitler-achtige capriolen. Bombardementen, verdwijningen, mishandelingen en allerlei mensenrecht schendingen waren voortdurend aan de orde. Behoorlijk heftig, en vooral omdat de man nog niet lang afgetreden is (1989 als ik het goed begreep). Nu snap ik wel waarom de bevolking zo uitbundig hun bevrijding vierde ( het festival van de vorige blog).

Verder heb als je in Santiago op straat loopt kom je zoveel bijzondere dingen tegen, waaronder de staathonden zeker een van zijn.
Santiago heeft erg veel straathonden, maar het gekke is dat het lijkt alsof ze allemaal super getraind zijn; ze lopen precies netjes naast je, ze blaffen niet, ze bespringen je niet en wachten allemaal netjes op de stoplichten. De gemiddelde huishond in Nederland kan hier nog een puntje aan zuigen!
Ook zie je overal op straat stelletjes zoenen. Als je niemand zoent terwijl je staat te wachten op het stoplicht, hoor je er duidelijk niet bij, en kan je enkel nog maar doen alsof je neus bloedt.

Ik heb een mooie tijd in Santiago gehad, waar ik allerlei toffe mensen heb ontmoet met de daarbij horende herrineringen. Maar nu is het tijd voor: AVONTUUR!!