Tjebbe gezocht

Doen we de "O" of de "W"?, want daar begint Torres del Paine mee.
Dat zijn 2 routes in Torres in de vorm van de letters O en W, maar het verschil zit hem in de dagen en de moeilijkheidsgraat.
De W is een route die slechts een paar dagen duurt en in het makkelijk bewandelbare touristische gedeelte blijft. De O doe je de route van de W ook, maar daarna ga je de echte wildernis is, wat echt wel een stuk pittiger klimmen is. Met al mijn naviviteit koos ik natuurlijk de O, huurde al mijn benodigdheden zoals tent, schoenen etc. en sloot zo mijn lot.
Zenuwachtig was ik wel, want ik heb nog nooit echt gehiked en stond er ook nog eens helemaal alleen voor. Op de eerste dag kwam ik allerlei hike lotgenoten tegen en won de twijfelachtige eer van zwaarste rugzak. Ik vond niet echt een geweldige klik met de andere hikers, want er waren een hoop koppels, die duidelijk tijd voor elkaar wilden hebben, dus besloot ik gewoon lekker in mijn eentje te gaan lopen.
Het begon goed, het weer was aangenaam, de natuur was een soort van duin-achtig landschap met in de verte de beruchte grote bergen waar ik naartoe moest trekken en dus genoot ik. Halverwege de 1ste dag voelde ik een pijn in mijn hak aankomen, maar dacht dat ik gewoon moest wennen aan mijn gehuurde schoenen..
Aan het einde van de dag bereikte ik doodmoe, maar voldaan het kamp en zette mijn tentje op. Verolgens trok ik mijn schoenen uit en zag dat mijn beiden hakken omgetoverd waren tot 2 bloedende blaren die serieus roet in mijn hike plan aan het gooien waren. Ik vroeg de ervaren hikers wat ik moest doen, die toch wel schrokken van mijn blarenr en zeiden dat ik het beter maar flink kon intapen.
Zo gezegt, zo gedaan en de volgende dag ging ik ingetaped verder, maar het hiken werd echt moeilijk, want ik begon mank te lopen. Vervolgens kwam er een gigantische berg aan waarbij ik mentaal eventjes brak.
Ik had pijn, iedereen schoot mij maar voorbij en ik miste een beetje sociaal gezelschap. Terug keren wilde ik niet en ik moest echt nog minimaal 8 dagen flink doorstappen, dus waggelde ik maar gewoon voort.
Enfin, de top van de berg bereikte ik en ik heb daar even flink staan schreeuwen en juichen om weer positieve energie op te doen. Niet veel later besloot ik even uit te rusten en daar trof ik Nederlanse sprekende Belg...SOLO!
W raakte aan de praat en al gauw bleken we een goede klik te hebben en liepen de dag verder samen. Heel fijn, want terwijl ik met hem aan het praten was, vergat ik mijn voet meer en genoot veel meer van de hike. Ward (de belg), was gelukkig niet zo´n enorme fanatieke hiker en genoot van regelmatig rusten en langzaam lopen en we doopte elkander om tot ideale hike-maatjes.

We hebben veel samen gelachen, genoten en hebben samen afgezien tijdens het hiken, want Torres del Paine is ongelofelijk mooi, maar de O was toch wel behoorlijk pittig.
In tegenstelling tot de rest van de hikers besloten wij af en toe een dagje op de kampen te rusten en te genieten van al het moois waar we mee omringt waren, gepaard met in de avond potjes kaarten en gezelligheid...De blijheidsmeter stond weer heel hoog!
We hebben avondjes gehad waar we eerst gingen koken, vervolgens het eten meenamen naar een mooie plek, en dan aten we het het bijveerbeeld op met uitzicht op een Gletsjer..(dit moet je echt zien en daarom ga ik deze verdraaide site toch maar betalen, zodat ik de foto´s kan uploaden....grrrrr enzo)
Maar dan, na een dagje gerust te hebben wilde we weer verder trekken maar ik had een probleem....mijn gehuurde schoenen waren gestolen...KUT!
Nergens waren ze meer te bekennen en dus zat er niets anders op om op de sandalen van Ward verder te trekken, wat gelukkig doenbaar bleek.

Enfin, na 11 dagen flink doorgetrokken te hebben bereikte we eindelijk het eind punt, namelijk; Torres del Paine! Het eindpunt zijn een aantal bergen/rotsen aan een meer, wat heel erg indrukwekkend schijnt te zijn met zonsopgang, dus stonden Ward en ik in de hele vroege ochtend op om de laatste km te klimmen...De verhalen over de schoonheid van deze plek zijn ongetwijfeld waar, maar net als mijn Noordkaap avontuur van vorig jaar, bereikte ik het eindpunt in complete mist..
Niks geen berg of zon gezien, alleen regen en mist.
Een beetje jammer was het wel, maar ik heb zoveel moois tijdens de hike gezien en leuke momenten beleefd, dat het me eigenlijk niet zoveel boeide. De ervaring was weer prachtig en daar gaat het uiteindelijk om!

We pakte onze tent weer in en liepen de berg weer af om naar het einde van Torres te lopen en daar de bus weer naar de beschaving te pakken.
Wat ik alleen niet verwacht had, was dat de politie mij daar aan het opwachten was...

Ik had een deel van mijn spullen bij mijn laatste hostel eigenaresse gedumpt en zij dacht dat ik de W-route was gaan doen. De W neemt slechts 4 dagen in beslag neemt en aangezien ik al 12 dagen onderweg was in mijn "eentje", had ze de politie gebelt omdat ze doodongerust was.
Vervolgens ben ik als een vermist persoon opgegeven en was mijn gezicht op posters te zien, die verspreid waren in de dichtsbijzijnde stad...

Ze hadden de foto van mijn facabook profiel afgekopieerd, die ik gelukkig pas vervangen had, want op de vorige foto stond ik met mijn blote billen iemand zogenaamd uit te poepen (de foto van de zoutwoestijn)...die foto is gelukkig niet verspreid!
Vervolgens moest ik met de politie meekomen, formuliertjes tekenen dat ik in orde ben, naar het ziekenhuis gaan voor een lichamelijk onderzoek (formaliteit) en toen was alles weer in orde.
De eigenaresse was erg blij me weer te zien en zo zijn we weer een rare ervaring rijker.

De volgende bestemming is Calefate in Argentinie die ik waarscheinlijk metr Ward ga doen.
We gaan het meemaken en heb er alweer zin in, maar nu...UITRUSTEN!