Death Road
Blijf op de hoogte en volg Tjebbe
23 Oktober 2012 | Bolivia, Coroico
dag 23:
Daar stonden we dan,
bibberend van de kou boven op top van de berg,
met onze mountainbikes,
klaar om de uitdaging aan te gaan,
misschien wel de laatste minuten van onze leven,
want recht voor ons lag "´s werelds gevaarlijkste weg".
Dit is misschien wel een van de gaafste dingen die ik hier tot nu toe gedaan heb. We werden met de auto boven de top van de berg gebracht met onze mountainbikes om vervolgens naar beneden te racen met grote snelheden.
We begonnen in een besneeuwd gebied, maar na het eerste half uur racen begon de temperatuur al snel te dalen.
Na de sneeuw kwamen we terecht in een jungle waar "Death road" begon.
Een smal pad van kiezelstenen met aan de zijkanten helingen die loodrecht meters lang naar beneden gingen.
Adrealine pompte als een malle door mijn lichaam, want dit zag er doodeng uit. Ik probeerde me te focussen op de weg, wat erg moeilijk was, want de omgeving was echt ongelovelijk mooi. Soms moesten we door watervallen fietsen, of kwam er opeens een tropisch beest voorbij vliegen of werd je aandacht afgeleid door het uitzicht wat je kreeg.
Echt HEEUL HEEUL HEEEEEEUL ERG GAAF!
Helaas had death road Shawn te pakken. Zij was gevallen en had behoorlijk diepe wonden opgelopen. Die avond moest zij naar het ziekenhuis om bloed uit haar maag te laten pompen en was ze helaas uitgeschakeld voor de komende week.
Flink balen voor haar, want na La Paz stond Coroico op de planning.
Coroico is een piepkleine stad midden in de jungle, waar ze deze week de maagdelijkheid (ofzoiets) vierde. Dat betekend 4 dagen non stop live muziek, feest en drukte, wat Shawn op dit moment niet zou trekken.
Zij besloot om naar Copacabama te gaan, om daar aan het strand te rusten, terwijl Franco en ik naar Coroico vertrokken.
Daar aangekomen, kwamen we midden in de live muziek aan en vrijwel iedereen was al dronken (en dan ook echt stom dronken).
Zelfs de authentieke boliviaanse vrouwen feestte erop los en waren allemaal lamzat. Erg grappig, aangezien ik dit nooit achter "hun" gezocht had.
Toen het feest voorbij was werd het weer tijd voor touristische attracties en zijn we naar het dieren reservaat gegaan. Daar werkten tientalle vrijwilligers om beesten als apen, papegaaien, krokodillen, slangen en al die tropische ongein te verzorgen. Ze doen dat niet in kooien, maar gewoon midden in de jungle. De dieren komen altijd terug naar die plek omdat ze weten dat ze daar te eten krijgen.
Erg mooi om te zien hoe al die mensen daar vrijwillig hun tijd spenderen om enkel de dieren een beter leven te geven.
Erg mooi allemaal, en het was dik genieten afgelopen dagen.
Nu gaan we deze toffe stad verlaten en Shawn weer proberen te treffen in Copacabama, om daar onze reis weer met z´n 3e voort te zetten.
Op naar nieuwe belevenissen
Hasta lluego!
Daar stonden we dan,
bibberend van de kou boven op top van de berg,
met onze mountainbikes,
klaar om de uitdaging aan te gaan,
misschien wel de laatste minuten van onze leven,
want recht voor ons lag "´s werelds gevaarlijkste weg".
Dit is misschien wel een van de gaafste dingen die ik hier tot nu toe gedaan heb. We werden met de auto boven de top van de berg gebracht met onze mountainbikes om vervolgens naar beneden te racen met grote snelheden.
We begonnen in een besneeuwd gebied, maar na het eerste half uur racen begon de temperatuur al snel te dalen.
Na de sneeuw kwamen we terecht in een jungle waar "Death road" begon.
Een smal pad van kiezelstenen met aan de zijkanten helingen die loodrecht meters lang naar beneden gingen.
Adrealine pompte als een malle door mijn lichaam, want dit zag er doodeng uit. Ik probeerde me te focussen op de weg, wat erg moeilijk was, want de omgeving was echt ongelovelijk mooi. Soms moesten we door watervallen fietsen, of kwam er opeens een tropisch beest voorbij vliegen of werd je aandacht afgeleid door het uitzicht wat je kreeg.
Echt HEEUL HEEUL HEEEEEEUL ERG GAAF!
Helaas had death road Shawn te pakken. Zij was gevallen en had behoorlijk diepe wonden opgelopen. Die avond moest zij naar het ziekenhuis om bloed uit haar maag te laten pompen en was ze helaas uitgeschakeld voor de komende week.
Flink balen voor haar, want na La Paz stond Coroico op de planning.
Coroico is een piepkleine stad midden in de jungle, waar ze deze week de maagdelijkheid (ofzoiets) vierde. Dat betekend 4 dagen non stop live muziek, feest en drukte, wat Shawn op dit moment niet zou trekken.
Zij besloot om naar Copacabama te gaan, om daar aan het strand te rusten, terwijl Franco en ik naar Coroico vertrokken.
Daar aangekomen, kwamen we midden in de live muziek aan en vrijwel iedereen was al dronken (en dan ook echt stom dronken).
Zelfs de authentieke boliviaanse vrouwen feestte erop los en waren allemaal lamzat. Erg grappig, aangezien ik dit nooit achter "hun" gezocht had.
Toen het feest voorbij was werd het weer tijd voor touristische attracties en zijn we naar het dieren reservaat gegaan. Daar werkten tientalle vrijwilligers om beesten als apen, papegaaien, krokodillen, slangen en al die tropische ongein te verzorgen. Ze doen dat niet in kooien, maar gewoon midden in de jungle. De dieren komen altijd terug naar die plek omdat ze weten dat ze daar te eten krijgen.
Erg mooi om te zien hoe al die mensen daar vrijwillig hun tijd spenderen om enkel de dieren een beter leven te geven.
Erg mooi allemaal, en het was dik genieten afgelopen dagen.
Nu gaan we deze toffe stad verlaten en Shawn weer proberen te treffen in Copacabama, om daar onze reis weer met z´n 3e voort te zetten.
Op naar nieuwe belevenissen
Hasta lluego!
-
24 Oktober 2012 - 10:02
Hedda:
Het lijkt mij reuze eng maar ook erg gaaf. Ben wel erg blij dat je heel huids van die berg bent af gekomen. Dat je het durfde, zeg. RESPECT!
Groet Hedda -
24 Oktober 2012 - 11:44
Mark En Anneke:
tjonge tjeb wat een uitdaging was dat .wat vreselijk jammer dat Shawn gewond is geraakt wens haar beterschap namens ons,en dat ze ook gauw weer van de partij mag zijn.We kijken uit naar je nieuwe spannnende verhalen ,maar pas wel goed op elkaar en op je zelf.groetjes en een tuut van ons -
24 Oktober 2012 - 13:46
Pa:
Het lijkt mij een erg boeiende tocht die jullie aan het maken zijn ,maar ik hoop toch echt dat je je kop er bij houdt want de mediche verzorging is toch wat anders dan in Nederland en ook veel duurder,maar toch na deze wijze raad van je vader hoop ik dat je de reis ongeschonden kan verder vervolgen en hoop ik ook dat je andere reisgenoot weer snel op de been is om verder te gaan met jullie.Ik geniet ook van jullie mooie verslagen en erg mooie foto"s,wat een mooie kleurscharkering hebben die,en wat een mooie omgeving ik zou er zo naar toe willen maar ja mischien komt het er nog van.Ik ga nu stoppen en wens je erg veel avontuur en plezier toe en hoop snel weer wat van je tehoren.
Groetjes van pa. -
26 Oktober 2012 - 16:36
Sylvia:
ha die Tjeb
je bent vast een ander mens als je weer thuis komt! kicken hoor, wat je allemaal meemaakt.
jammer dat je reismaatje gewond geraakt is. Je moet wel goed op elkaar passen natuurlijk!
en ik voel mij natuurlijk vereerd dat je daar toch nog zo nu en dan aan mij denkt! hahaha
blijf schrijven hoor!
oh ja, hier nog een paar nieuwtjes van ons CF front.
Ernst is inmiddels papa geworden van Sebas!
Marjolein gaan helaas emigreren naar Frankrijk, al op 1-12...
Eline komt haar plekje invullen
Dennis is onze nieuwe voetbal CF maar gelukkig draait Sjoerd op de achtergrond ook nog mee.
Christian is onze nieuwe CF voor zwemmen.
en we hebben ook nog 3 stagiairs....
kortom, druk maar gezellig hier, alhoewel we jouw gekke streken natuurlijk wel missen!!!
Sylvia -
31 Oktober 2012 - 14:10
Pa,:
Heeeee,, hoe gaat het met je, ik heb al een lange tijd niets meer van je vernomen en ben wel weer erg benieuwd naar je avonturen want ik denk niet dat je zomaar ergens nutteloos zonder een rare belevenis verder aan het rond trekken bent.Hoe gaat het met je reis genootje,is zij alweer hersteld van haar val? Even wat anders, hoe gaat het met je eten en kom je financieel nog goed uit?
Ma en ik zijn afgelopen weekend weg geweest naar Winterberg.we hebben daar nog sneeuw gehad en nog verschillende wandelingen gemaakt.Gisteren is Keyvan nog geweest en als je dan aan hem vraagt hoe was het op school dan geeeft hij als antw. ach,werken, poepen en dan weer naar huis.Vandaag is Kasra hier aan het logeren, hij loopt al als een Kievit.Verder gaat alles goed met de familie, zo is Sietske al weer gewend aan haar nieuwe huis, en met Jouke gaat het ook goed.Verder gaat het ook goed met Omi ze vraagt vaak naar je en is danbenieuwd wat je zoal doet? Ik ga nu stoppen want ik ga zo met kasra wandelen want het is nu even lekker weer.Laat snel wat van je gekke streken horen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
