Here name was Lola

dag 26;

"Lake Titicaca" ...een meer wat zo groot is dat het een oceaan lijkt en wat de Inca's vroeger overstaken.
De hoofdreden voor de Inca's om dat te doen, was om heilige eilanden te bereiken en daar een heilige Sjamaan te wezen, maar wij staken het meer over om slechts Copacabana te bereiken.
Helaas troffen we daar Shaun niet volgens plan aan, omdat ze last minute haar plannen had gewijzigd en naar een andere plek was vertrokken.
Niet heel erg, want met z'n 2-en reizen, reist af en toe wat makkelijker en Franco en ik liggen vaak op 1 lijn met wat we willen.
We begonnen met het zoeken naar een hostel en we hadden gehoord over een hostel wat maar €1,- per nacht zou kosten.
Na lang zoeken vonden we eindelijk het hostel, wat zich schuil hield midden in een soort van krottewijk.
Ik voelde er niet veel voor om hier te overnachten maar het was al laat en we waren moe, dus we besloten om daar slechts 1 nachtje te blijven slapen en de volgende dag een beter hostel te zoeken.
Toen we het hostel binnentraden werd ik een beetje stil.
De receptie van het hostel, was de slaapkamer van de eigenaren, wat compleet gevult was met een 1-persoonsbed, waar ze met z'n 2-en in sliepen. Sneu om te zien, want ze hadden allerlei dekens omzich heen gewikkelt om warm te blijven, en leefde duidelijk in ombarmelijke omstandigheden.
Ze lieten ons de kamers zien, die verrassend genoeg groot waren en zeker niet verkeerd voor €1- per nacht. Mijn geweten knaagde wel omdat mijn kamertje overduidelijk veel beter was dan het hok waar ze zelf in sliepen, maar ik besloot wat voor de mensen terug te gaan doen (al wist ik nog niet wat).
De volgende dag gingen we Copacabama verkennen, waar een invasie plaats vond van hippies en rasta-kapsel-dragend-volk. Het dorpje zelf is klein en eigenlijk vooral gericht op het verkopen van Inca- prularia, wat mij niet zo heel erg boeit. Ik probeerde iets te bedenken/vinden waarmee ik de hostel eigenaars misschien blij mee zou kunnen maken, maar vond het niet. Die nacht hadden de hippies een kampvuur gemaakt vlakbij ons hostel en dus nodigde we onszelf uit om er bij te gaan zitten.
1 van de hippies haalde opeens een kleine gitaar tevoorschijn en begon muziek te maken. Hippies werken denk ik hetzelfde als schapen, want nadat hippie nr. 1 z'n gitaar tevoorschijn had gehaald, kwamen er nog 3 gitaren tevoorschijn, 1 saxofoon, 1 dwarsfluit en 2 keyboards waar je op moest blazen om geluid uit te krijgen en de rest begon Spaanse liedjes te zingen.
Heel onverwachts allemaal, want niemand kende elkaar echt goed van te voren, maar de muziek die ze maakte klonk echt onwijs goed.
Whisky flessen en jointjes werden in de kring rondgebracht en al gauw hadden we een onwijs gezellige avond.
Met auwie in het kopke werden we volgende dag wakker is onze getto hostel, waar we besloten te blijven, omdat het voldeed aan de minimale benodigdheden. We boekte die dag een boot naar een eilandje genaamd "Isla del sol" wat voor de Inca's vroeger een heilige plek was als je een sjamaan wilde worden.
Je moet dan 3 soorten testen afleggen a la karate kid style, en elke test werd zwaarder en zwaarder. Als je ze alle 3 volstaan had, was je een sjamaan en had je een goede plek in de sociale-Inca ladder.
Het eiland was nu niet meer zo heilig, want overal werden kleine hostelletjes gebouwd. Gelukkig was het Noorden van het eiland nog redelijk onaangetast gebleven en vonden we een mooi klein hostel midden op het strand. Erg relaxt om daar wakker te worden en om de volgende ochtend een grote hike tour te doen van 5 uur lang. Zweten en ploeteren tijdens die hike, maar zeker waard! (Zie de foto's).
Diezelfde dag weer terug naar Copacabama naar ons hostel, waar we de eigenaars maar een dikke fooi hebben gegeven. Ik kon niets beters bedenken dan geld, aangezien dat het geen is waar ze het meest tekort aan hadden...Ze waren er in ieder geval erg blij mee.
Enfin, de tijd was aangebroken om weer te vertrekken naar een volgende plek; namelijk Puno!
Puno werd onze 1ste plek in Bolivia en meteen een succes. Gek genoeg droegen de meeste mensen daar weer normale kleren, was de muziek weer dragelijk en lachten de mensen weer meer. We waren naar Puno gekomen omdat het bekend stond om z'n drijvende eilanden. De mensen daar hebben een systeem gevonden om van het riet, eilanden te maken, en dan met een soort van ankers vastgebonden, zodat het eiland niet wegdrijft. Op en top toeristische attractie, maar wel leuk om gewoon even mee te gaan in de touristische meut.
Nu 3 relaxte dagen verder gaan we Puno ook verlaten en vertrekken we naar Cuszco, wat de dichtbijzijnde stad voor Machu pichu is.
Hoe en of we Machu pichu gaan bereiken is nog even de vraag, omdat ze er flink geld voor vragen,
maar we vinden onze weg wel.
We hebben iets gehoord over een 4-daagse tour waarbij je 1 dag gaat ziplinen, raften, mountainbiken en de laatste dag hike je naar machu pichu om het met zonsopgang te bewonderen.
Klinkt behoorlijk goed in mijn oren,
dus we gaan het meemaken!

Chao